011055-کتاب چگونه دستورات دینی ما را تربیت می کنند اثر علیرضا پناهیان

روزه یک عمل جسمانی است و تقوا یک حالت روحانی. این اثر معنوی از یک عمل مادی چگونه به دست می آید؟ نخوردن و نیاشامیدن به عنوان مظاهر مهم روزه چگونه چنین آثار ماندگاری برجای می گذارند؟طبیعی است نیت روزه ی ماه رمضان است که به این نخوردن روح میدهد. ولی آیا خود این نخوردن و نیاشامیدن هم در روح ما اثر میگذارد؟ با توجه به ساختار طبیعی وجود انسان ، روزه نوعی مقابله با امیال طبیعی است و ما در جریان روزه گرفتن به یک نوع ریاضت و خودداری می پردازیم و با خواست خود مقابله می کنیم. این کار تا چه حدی در تربیت انسان موثر است؟چرا در مسیر دینداری همیشه مجبوریم با امیال طبیعی خود مبارزه کنیم؟اگر این امیال و کشش های طبیعی ما بد هستند، چرا خدا آن هارا از اول ، در وجود ما قرار داده است؟