خودشناسي از اهداف كليدي رواندرماني است و دوستي با خود پيششرط دوستداشتن ديگران. اما خودشيفتگي خود محوري و اشتغال مفرط با خود وضعيتي است كه لاجرم بينصيبي از صميميت و ارتباط حقيقي را در پي دارد و فرد را به زنداني دروني محكوم ميسازد. جرمي هلمز در اين كتاب نمودهاي مختلف خودشيفتگي را از عالم ادبيات تا كار روزمره باليني به تصوير ميكشد و ميكوشد تا با بررسي خودشيفتگي در گسترهاي از افسانههاي آويد تا آرا فرويد كلاين رزنفلد كرنبرگ و كوهات روايت جامعي از چيستي اين پديده بهدست دهد. بهعلاوه ديدگاه انسجامي و تحولي ويژه هلمز به خودشيفتگي حائز نكان بسياري است كه خواننده را به تشخيص مراحل مختلف در سير تحول خودشيفتگي قادر ميسازد و الگويي طرح ميكند كه براي كار باليني با اين پديده در هر يك از مراحل تحولي خاص آن كارايي دارد. كتاب حاضر پس از بررسي افتراقي نمودهاي سالم و مرضي خودشيفتگي با بحثي درباره رويكردهاي مختلف درماني نسبت به اين پديده روانشناختي و طرح بعضي نكات اساسي در كار با خودشيفتگي به پايان ميرسد.