کتاب الریک ملنیبونی اثر مایکل مورکاک انتشارات کنار

و به‌ناگاه، سیموریل پی برد. از ته دل پی برد که سواری صبحشان، واپسین لحظۀ آرامشی بود که هردوی آن‌ها تجربه می‌کردند. طوفان نشانه‌ای از سوی خود خدایان بود، هشداری دربارۀ طوفان‌های درراه. دوباره به معشوقش نگاه کرد. الریک داشت می‌خندید. صورتش را بالا گرفته بود تا باران گرم بر آن ببارد، تا آب درون دهان بازش بریزد. خنده‌اش خندۀ بی‌دغدغه و بی‌پیرایۀ کودکی خوشحال بود. سموریل سعی کرد در پاسخ بخندد، اما سپس به‌اجبار روی گرداند تا الریک صورتش را نبیند، زیرا شروع به گریستن کرده بود. ایمریر همچون سایه‌ای سیاه و بی‌تناسب، بر زمینۀ خطی از روشنایی، در دیدرس ظاهر شد؛ بر زمینۀ همان افق غربی که هنوز لکه‌دار نشده بود. سیموریل هنوز داشت می‌گریست.