کتاب غزلیات سعدی

«غزلیات سعدی» با تصحیح و مقدمه‌ای از دکتر بهروز ثروتیان تدوین شده است. این اثر به خط عباس سلطان‌آبادی مزین شده است. در مقدمه‌ی اثر می‌خوانیم: «سعدی که الحق به شیرینی سخن او حرفی نیست می‌گوید: در سال ۶۵۵ این کتاب بوستان را نوشتم. دامنی پر از گوهر من مانده و من هنوز از شرم سر بر زانو دارم که در دریای گوهر صدف نیز هست و در باغ نیز درخت پست و بلند دیده می‌شود. تو ای مرد عاقل پاک‌خوی عیب‌جویی مکن قبای حریر و پرنیان آستری کم‌بهاتر هم دارد کرامت کن اگر پرنیانی ندیدی آستر و عیب آن‌ را بپوشان من به فضیلت و برتری خویش فخر نمی‌کنم دست پیش داشته‌ام و شنیده‌ام که در قیامت خداوند کریم مردم بد را به خاطر نیکان می‌بخشد. ابیات سعدی از هر نثری روان‌تر و خوش‌تر است. ز شش صد فزون بود پنجاه و پنج/ که پر در شد این نامبردار گنج/ بمانده‌ست با دامنی گوهرم/ هنوز از خجالت به زانو سرم/ الا ای خردمند پاکیزه‌خوی/ خردمند نشنیده‌ام عیب‌جوی/ چو بیتی پسند آیدت از هزار/ به مردی که دست از تعنت بدار/ همانا که در پارس انشای من/ چو مشک است بی‌قیمت اندر ختن/ چو بانگ دهل هولم از دور بود/ به غیبت درم عیب مستور بود/ گل آورد سعدی سوی بوستان/ به‌شوخی و فلفل به هندوستان/ چو خرما به شیرینی اندوده پوست/ چو بازش کنی استخوانی در اوست»  کتاب حاضر از سوی نشر «سپاس» منتشر شده و در اختیار مخاطبان قرار گرفته است.